zweten voor een ander Carnaval

Terwijl gans Oeteldonk om ons heen zich afgelopen weken opmaakte voor Carnaval, hesen wij ons dagelijks in onze ijsberen-, mollen-, schapen-, hanen- en oktopuspakken voor ‘het Dier, het Dier & het Beestje’. Terwijl elders de laatste hand gelegd werd aan praalwagens waren onze bouwers dag & nacht aan het bouwen om onze reusachtige haai, onze stromende beek & een ondergronds bedienbaar badmintonsysteem tijdig in elkaar te getimmerd te krijgen, terwijl er tegelijk liters zweet in het afmaken van de kostuums verdween, en nog meer zweet in ons spelen en tegelijk talloze ingewikkelde changementen uitvoeren in die kostuums. Terwijl dwijlorkesten hun repertoire opwarmden in kroegen en achterkamers sloeg onze componist maaltijden over om al onze muziek op tijd afgecomponeerd en -gemonteerd te krijgen, en onze technici vervolgens slapeloze nachten te geven van onze razendgecompliceerde live geluidsmontages.

Montageperioden zijn altijd intensief, maar ik heb nog nooit meegemaakt dat een volledig team, spelers, regie, bouwers, ontwerpers, werkelijk iedereen, tot het allerlaatste moment zo keihard aan het beuken is om alles rond te krijgen. Daarbinnen was het dan wel weer een rijkdom ons gedragen te voelen door een waanzinnig toegewijd team zoals dat van Artemis. En gelukkig werden we allemaal beloond door enthousiast publiek en unaniem lovende recensies. Met deze voorstelling heeft Jetse Batelaan een nieuw puntje gezogen aan de edele kunst van het zich iets onmogelijx op de hals halen & ermee wegkomen ook. Inspirerend om weer met deze radikaal-egalitaire ontregelende ambachtsman te werken, en met alle fijne collega’s van cast & crew met wie we de voorstelling draaien en elkaar scherp houden.

Tot 3 mei zijn we overal in Nederland & België aan het spelen, zingen, ombouwen, musiceren, in deze absurde musical waarin de natuur op klassieke wijze het verhaal speelt van een doodgewoon meisje van acht uit Badhoevedorp, vol citotoetsen, oudergesprekken en vergaderingen. Eigenlijk de kern van klassiek Carnaval: de totale omdraaiing van de wereldse hierarchie om de alledaagse wereld een spiegel voor te houden.

Zie voor recensies & speellijst: hier

Goeie vasten gewenst allemaal!

Advertisement

wat zoal kiemt in het donker

lieve mensen,

Het pasgeboren jaar & decennium druipen nog van bloed & vruchtwater, navelstrengen voeden zich nog met de moederkoek van magische midwinterdagen, maar spoedig zullen ze met zachte zorg omringd de wereld ingaan en in steeds langere dagen onze kiempjes tot wasdom helpen brengen. Moge het vruchtbaar zijn voor jullie allen!

Dit is één van de laatste blogs op deze pagina, gecentreerd rond het werk van sieger baljon. SJAMANDADA gaan we dit jaar definitief tot performance platform omkneden voor kunst op het grensvlak van sjamanisme, zoals op het gelijknamige podium op het Living Village Festival, dit jaar 15-19 juli. (Er worden ook al weer een stuk of wat manifesten uitgebroed, onderteken ze tezijnertijd gerust mocht je je verwant voelen!) sieger voert zijn eigen werk dan ook niet langer uit onder die naam, maar onder Operatie Tandwiel, al jarenlang de naam van zijn stichting. Binnenkort komt naast deze sjamandada-webstek (die verder omgebouwd wordt tot platform) dus een aparte webstek voor sieger’s werk. We zullen het melden als het zover is, zodat wie me wil (blijven) volgen zich voor de blog daarvan kan aanmelden.

Ondertussen valt er wel weer genoeg te beleven: sieger gaat dit jaar bijvoorbeeld, ondersteund door Station Noord, Noorderzon & Grand Theatre, het tweeluik Zijn & NietZijn maken. Komend voorjaar sloopt hij de ‘to be or not to be’ monoloog uit elkaar in de solo-voorstelling ‘Zijn‘. Hamlet meets Caliban meets klankpoëzie. De finale dekolonisatie van Shakespeare. ‘NietZijn‘ daarentegen zal komende herfst het anthropocentrisme op tegenovergesteldewijze te lijf gaan: door te zwijgen & te luisteren, slechts bewogen door wat zich om de performer heen bevindt: landschap, weersgesteldheid, publiek. Hebben er dik zin in. Met Bezweringen zijn we ook behoorlijk de hort op aan het gaan, dus wie weet. Zodra er tourlijsten ontstaan zullen we het via de geëigende kanalen laten weten.

Het is niet altijd feest: deze week zou sieger tweemaal in frascati de herneming van het veelgeprezen ‘Een Carnaval‘ van Jessie l’Herminez spelen; helaas is dat gisteren wegens gezondheidsredenen van een van de spelers afgeblazen. Hou ‘m echter in de gaten, blijft een waanzinnige associatieve graaftocht onder de wortels van carnaval.

Over carnaval gesproken: ondertussen rijdt sieger dagelijks van Groningen naar Den Bosch voor de repetities van ‘Het Dier, Het Dier & Het Beestje‘ van Artemis, onder regie van Jetse Batelaan. Deze gezongen documentaire-fabel over hoe het is om mens te zijn (met dieren in de rol van de mensen), gaat 8 februari in premiere in de Verkadefabriek in Den Bosch, en vervolgens de rest van Nederland & België in. Leer ik toch mooi banjo & mandola spelen, in een ijsbeerpak, bijvoorbeeld. Wat, waar & wanneer: hier.

Voorgaande voorstelling is 8+, daar vallen de meesten van jullie onder. Voor de nog jongere theaterbezoekers en hun vrienden/familie: zondagochtend 12 januari spelen Loes Schaap & sieger om 10u (voor 6 tot 18 maanden) & 11u (voor 1,5 tot 4 jaar) ‘Landing‘ (regie: Jasmin Hasler) in het Zonnehuis, Amsterdam Noord. Voor eenieder die onze fascinatie voor vallende voorwerpen & geluiden deelt. Na de eerdere voorstellingen in ITA & Amstelveen (& Warszawa & Groningen & Haarlem & Almere & & &) is dit de voorlopig de laatste kans voor de honkvaste randstedeling (hoewel: 29 maart staan we nog in Nationaal Theater Den Haag, dat wordt trouwens nog wat: een paar uur later speelt sieger met Artemis in Brussel…). Reserveren voor Amsterdam hiero.

Liefs voor deze dag, deze maand, dit jaar, dit decennium!

vreemd beroep

bezweringen op tour in het noorden

Zet je telefoon uit. Haal je laptop uit het stopcontact. Sluit alle vensters op je innerlijke bureaublad. Kom terug in je lichaam. Onttrek jezelf aan het koor van meningen op sociale media. Niet zes muisklikken, maar zes fysieke handdrukken scheiden ons van de rest van de wereld. Nodig ze uit. Nodig de mensheid uit in deze ruimte. Ruimte zat. Laten we een diagnose stellen, een behandeltraject uitstippelen, onze kop uitzetten en dansen. In deze stem schuilt een lied dat gezongen wil worden. Als de wil tot genezing aanwezig is, is niets onmogelijk. In ‘Bezweringen’ verkent beweger/(klank)dichter sieger baljon de mogelijkheid van ‘politiek sjamanisme’ & een vernieuwde verhouding tot de toestand in de wereld.

Welkom onder de motorkap van de wereld!

hongerige wolf (try outs): 12 juli (20:20),
13 juli (14u, 16:30, 20:15),
14 juli (14:15, 16u)

welcome to the village: 19 juli (13:30, 16u (PREMIERE!!!), 21u)
20 juli (12u, 16u, 21u)
21 juli (14u, 16u, 19:30)

noorderzon 23 augustus (16u, 18u, 20u)
24 augustus (16u, 18u, 20u)
25 augustus (16u, 18u, 20u)

foto: susana martins

sjamandada op living village, 18-23 juni!!!

We zijn terug! In Dalfsen is de opbouw in volle gang voor Living Village Festival volgende week (18-23 juni), en het immateriele performance platform sjamandada plant daar voor het derde jaar op rij het zaadje voor een tijdelijke tempel voor performance in de breedste zin van het woord!!! Na de mooie grillige diversiteit van vorige jaren is dit jaar, geheel in lijn met het thema, de programmering teruggebracht tot de kern: een kleine selektie kwalitatieve performers en groepen gespecialiseerd op het grensvlak kunst en ritueel, die dagelijks hun kunsten met het publiek delen. Projekt Wildeman rockt ons met taal & lijf de drie kortste midzomernachten in; Nina Boas werkt op de grens van performance en de sjamanische droom; we hebben het Sky Pirate Collective aan boord die ons met onze schaduwen laat dansen; WEundercurrent brengt ons met ‘Geografie Umane – Nurtering our Wilderness’ terug naar ons lichaam, de natuur in ons; Nanette Kuijpers & Mees Borgman voeren ons een moeder-dochter-ritueel in van twee generaties mime performance in samenhang met de natuur; Dichters Uit de Wildernis zullen ons ontregelen en herwortelen met woorden; Wordbites is opnieuw de meestermijmeraar met piano & dit jaar ook dans; Rachel Schuit onderzoekt in ‘Dangling’ het beeld van de gehangene in de tarot, bungelend aan een oude

foto: susana martins

boom aan de bosrand bij avondvallen; de kiℕde℟ bu℮nℴs collective neemt ons mee in een zintuiglijke ervaring voorbij het zichtbare; my sisters collected phantasies brengt avontuurlijke liedjes; Abner Preis gebruikt zijn magistrale verhalen als opening voor dialoog over de wereld waarin we leven; OBO verbrandde precies 3 jaar geleden zijn laatste bezittingen en grijpt nu zijn dertigste levensjaar aan voor een ritueel dat deze periode afsluit & de wereld opent; sieger baljon tenslotte zal in ‘Bezweringen’ de mensheid uitnodigen voor een diagnose, een behandelplan, een dansje. ‘s Nachts zal de tent mede dankzij de aanwezige piano net zoals afgelopen jaar een vrijplaats worden voor improvisaties in muziek, poëzie, dans, etcetera. Als dat niet rockt mensen, wat dan? Wat dan? Komt! Komt!

voor het hele programma, kaartjes, informatie, zie hier: livingvillage.nl/area/sjamandada/

(& wat is sjamandada dan? Een performance platform? Voor wat voor soort kunst? Wat is kunst sowieso? Ben ik een kunstenaar, simpelweg omdat ik tot in mijn vingertoppen leef? Omdat ik ontwaak? Ontwaak ik? Hoe groot deel van mij staat nog steeds in sluimerstand? Hoe veel van mij kan vandaag ontwaken? Hoeveel van mij kan de jengelende roep van de wilskracht staken en gedragen word en door een andere kracht? Is de wereld mijn laboratorium? Is kunst de wetenschap van het subjectieve? Is kunst van nature sjamanistisch? Is een kunstenaar een sjamaan of een gestoorde professor? Spreekt kunst tot onze lichamen? Zijn wij als mensen bruggen tussen de zichtbare wereld en de verbeelding? Kan kunst ruimte creëren voor niet-weten, voor ‘tussenin’? Kan kunst resoneren op alle niveaus? Individueel, fysiek, psychologisch, mystiek, collectief, sociaal, politiek, mythologisch, wetenschappelijk, logisch, absurd, oppervlakkig, etcetera? En hoe zit het met kunst die zelf off-grid gaat? Zelf- of samen-voorzienende kunst? Scherpt leven in de natuur onze zintuigen op dezelfde manier als kunst zou moeten doen? Verbindt het off-grid leven ons met onze voorouders die honderdduizenden jaren off-grid leefden? Wat is kunst in het tijdperk van het anthropoceen, van de zesde grote uitstervingsgolf, van de Grote Transitie van parasitair/fossiel naar symbiose, waarvoor onze generatie zich voor haar overleven gesteld ziet? Staat kunst per definitie op afstand? Mag kunst enkel vragen stellen? Is sjamandada een beweging?)

…& omdat zij geen plaats meer vonden in de herberg, kraakten zij een stal…

Advent, het aftellen naar het donkerste kantelpunt waarna het licht weer terugkomt, is altijd een bijzonder mengsel van magie en dansen met de duistere kantjes van het leven. Nu we weer voor groot deel in de stad (Groningen) leven, is het fysieke duister minder tastbaar dan in het bos. De duistere krachten waarmee gedanst wordt zijn vooral die van de afschuwelijk slechte muziek die in kroegen & winkels op ons los wordt gelaten. Nee, dan ons oude Amsterdam, daar hebben ze in hun wijsheid verordeneerd hun laatste magische vrijplaats met kerstmis te mogen ontruimen: ons geliefde ADM. Gevoel voor geschiedenis kan de autoriteiten na 21 jaar niet ontzegd worden, immers Jozef & Maria waren al krakers (en hun stal stond niet eens leeg, ze deelden hem met os & ezel). Toch stonden de ME-ers uit Rome of Jeruzalem nog niet op hun stoep, dat kwam pas later, toen Herodes beval alle kerstkindjes de keel door te snijden, toen moest de Heilige Familie (heilige marginaliteit trouwens: ongetrouwde tienermoeder onder de hoede genomen door oudere timmerman die in de rest van het boek blinkt in afwezigheid) tijdelijk asiel aanvragen in Egypte. We Are Not Here. Ik herinner me ADM, dat ik als puber leerde kennen door een docu op de VPRO en later toen we met onze kraaktheatergroep in gepimpte overallen voor het eerst over het Robodock Festival liepen. In elkaar gelaste robots en kunstwerken, rauw theater, poëtische punks, experiment, politiek, wilde schoonheid. De door vastgoedmafioso gesloopte punten (met op dat moment slapende mensen erachter!) die door zelfbouw hersteld alleen maar mooier geworden waren, de magistrale in elkaar gelaste boom daarvoor op het dak van het eethuisje, de scharrelmensen, de uitzinnige voertuigen en dito zelfgebouwde huizen in het nog jonge sprookjesbos. Zelfs de mobi-one, ons nomadische boshuis in Dalfsen, zagen we voor het eerst op ADM. Dit was het ruige Amsterdam met haar beeldschone rafelranden waar ik verliefd op was, en waarvan één van de laatste hoekjes nu verdwijnt onder de laatste lik glanslak, en passant een waanzinnig kostbaar kadootje weggevend aan de erven Lüske, die jaren terug geliquideerde freefight-organisator. Ik vermoed dat magies sentrum amsterdam die antirookmagier Grootveld ooit uitriep gekanteld is tot een middelpuntvliedende kracht: hoe verder van deze tot geldmachine verworden spookstad, hoe interessanter ons landje lijkt te worden. Tot die tijd, spoed u naar het westelijk havengebied om te verdedigen wat weerloos van waarde is & nooit of te nimmer in geld uit te drukken. Laat midwinterhoorns schallen om het duister van winstbejag te verjagen! Laat in het diepste donker de vonk van de opstand ontbranden! Verdedig ADM!

December 15 a demo will be held in Amsterdam against the eviction of

Amsterdam: In support with ADM, Lutkemeerpolder, the student squatters,

de kinderen van Mokum. This demo is for everyone who thinks the city got

to expensive and unlivable. 15:00 J.D. Meijerplein, AMsterdam

December 16 the ADM christmas market welcomes everyone in need of the

most original present for half-son, step-aunt or great-brother.

13:00 the Chrismas market will open

17:00 the auction will start. The profit will go to the logistic

expenses to move the village as complete as possible

@ ADM AMsterdam

25 December This is the original day the eviction would take place. We

invite everyone to come and join us for a big spectacular Christmas

diner.

31 december surprise!

Check adm.amsterdam

als je wint…

Zondagmiddag, op weg van station naar huis (we hadden de VSCD-mimeprijs nog niet gewonnen en ik had het door Schweigman& aangeboden kaartje voor het gala dit keer laten schieten om tenminste 1 dag met vrouw & kind te kunnen zijn), mijmerde ik over de eigenaardigheid van het hele circus rond prijzen, erkenning, sociale media, subsidies. Natuurlijk, het is prachtig om goed, integer werk beloond te zien. Natuurlijk, het geeft erkenning aan iets immaterieels wat even fundamenteel als marginaal is in deze cultuur. Toch stemt het me weemoedig als ik denk dat onvergelijkbare makers als Bambie, Theater Rotterdam, Wunderbaum, Artemis of dus Schweigman& straks weer tegen elkaar afgezet zouden worden in een helse heksenketel van theatervolk die in een elektrisch geladen Schouwburg zenuwachtig rondblikken terwijl ze met je praten, of er niet iemand belangrijkers voorbij komt die aangeschoten moet worden.

Is dat waarvoor we met de kunst getrouwd zijn? De heilige ruimte van het theater, de magische kier in de doorgedraaide ellebogensamenleving waar het onkruid op mag schieten, waar aandacht en transformatie en wringende weerstand op kunnen bloeien? Is zo’n gala niet juist een geëxplodeerde karikatuur van die samenleving, die alles zo graag wil verdelen in winnaars en verliezers? En gooit de schaarsheid van middelen die we in deze samenleving voor onze cultuur uittrekken geen olie op dat vuur, het elitaire karakter ervan verder opblazend? Gelijk besefte ik me dat deze gedachten zuur zijn: de zuurheid van de verliezer mochten wij de prijs niet winnen, ofwel de zuurheid van een winnaar die niet kan waarderen dat een commissie van kenners & collega’s eindeloze discussies over appels & peren overleefd hebben om ons in het zonnetje te zetten. Zuur ook voor al mijn uitgelaten collega’s en de mensen achter de schermen bij Schweigman& die hun integriteit en harde werk beloond zien – en kans op reprises en toekomstige subsidies ruiken. Ook niks mis mee.

Eén van de mooie dingen aan (for the time being), ons genomineerde stuk, is de combinatie van totale urgentie, eerlijkheid & tegelijkertijd totale meerduidigheid. In het juryrapport wordt bijvoorbeeld vanuit een zekere vanzelfsprekendheid de associatie tussen ons stuk en de vluchtelingencrisis gelegd. Hebben we het NOOIT over gehad, gedurende het hele proces. Toch snap ik de associatie gelijk. Misschien zijn de ellebogen waarmee we elkaar in het stuk op zeker moment te lijf gaan vergelijkbaar met de ellebogen van doodsangst in de bootjes op de middellandse zee waar wij vluchtelingen volgens dezelfde winnaar-verliezer-logika toe veroordelen. Waarom niet. Een vergelijking waar mede-performer Moene Roovers & ik ons een jaar geleden diep in de nacht over bogen, gezeten voor de wasmachine die onze bezwete kostuums klaar moest stomen voor de volgende dag, was die tussen ons stuk en een wasmachine. Ook nooit benoemd, even verdedigbaar. Voor de gelegenheid een gedicht daarover. Waarom niet.

 

Die avond kreeg ik de sms: we hebben gewonnen! Een brede glimlach krulde ondanks alles rond mijn lippen. Mijn lief & ik (& een van haar beste vriendinnen, een Oostenrijkse koorddanseres) hieven een Oostenrijkse likeur, gebrouwen door haar tante. En even overviel me een andere weemoed: wetend dat je altijd maar op één plek tegelijk kunt zijn, was het toch ook fijn geweest erbij te zijn, en de vreugde van het moment te delen met al die mooie mensen met wie we keihard gewerkt hebben om dat unieke stuk te maken tot wat het geworden is. Voor dat korte, precaire moment waarin je het kunt delen met het publiek, voordat het weer voorbij is. Zoals alle theater is: for the time being.

op naar de herfst

Trauma is de verbindende faktor van de hele mensheid. Individueel trauma. Collectief trauma. Het trauma van onze verloren symbiose met de natuur. Trauma’s van de pijn die we elkaar aandoen. Trauma van de tijd die ons ontglipt, die ons verdrukt. Fundamentele verandering kan niet optreden als we niet kunnen rouwen om al dat verlies, als we die diepte niet in durven kijken waar de oprukkende herfst ons wellicht aan herinnert. Tegelijk is de opstand tegen die vastgeroeste trauma’s ook een feest: wie kan rouwen kan ook vieren en openbreken. Leve de huilende krijger.

dinsdag 28 augustus (Bommen Berend) komen jullie betrokken burgers dan ook natuurlijk allemaal naar Groningen voor CODE ROOD. Deze vreedzame, laagdrempelige bezetting van een gas-installatie bij Delfzijl is onderdeel van de wereldwijde beweging die zegt: laat de fossiele brandstoffen in de grond, en zet volop in op transitie. Immers, dit is ook onze wereld. Als onze direkte toekomst niet genoeg reden is: ik ga dichten en mijn liedjes spelen. Blijf gerust hangen in’t noorden, 31 augustus-2 september speel ik samen met Loes Schaap een voorstudie voor ‘Landing‘ van Jasmin Hasler op Noorderzon Festival Groningen.

Maar ook in Amsterdam komen we trauma’s confronteren. Klassiek pianist Uzi Heyman hield Obsessive Compulsive Disorder (OCD) over aan zijn trauma’s in het Israëlische leger. Sinds enige jaren werkt hij samen met grensoverschrijdende projekten van sjamandada-veteraan Sebastian Holzhuber (New Rituals). Na een uitverkocht Splendor & een uitverkochte residentie van de Oostenrijkse ambassadeur vorig jaar, staan we dit jaar 7, 10, 13 & 14 september op Fringe Festival Amsterdam met ‘Concert for Annoying & Supporting Angels’, in het Cameleon theater. Terwijl Uzi het publiek meeneemt door de grote namen van de piano (Haydn, Schubert, Philip Glass, Chopin, etc.) geven wij, een handvol performers, al dansend gestalte aan zijn innerlijke demonen, en maken het hem daarmee alles behalve makkelijk. Voor regie tekende de aanstormende & prijswinnende regisseusse Marijn Graven, ook zo eentje om in de gaten te houden. Uniek, ga dat niet missen. Nu noteren & reserveren (hier!).

15 september om 18u & 21.30 spelen we dan nog (for the time being) in het Compagnietheater Amsterdam tijdens het Theaterfestival. Laatste kans in Nederland, voorlopig. Hoewel: als we diezelfde week de VSCD-mimeprijs winnen zou dat anders kunnen lopen. Kom kijken waarom we die verdienen. Bijzondere persoonlijk antidotum in een onpersoonlijke, door tijdsnood getraumatiseerde wereld.

En over tijd gesproken: morgen is volle maandag, tijd voor de dronken kalender voor komende maancyclus, tot en met de herfstequinox. En… floep! Magie.

This slideshow requires JavaScript.

zweten voor je oogst

Fijne Lammas allemaal, fijn oogstfeest. Soezig & bruinverbrand van de klimaatopwarming die nog nooit zo voelbaar was, maakt men zich hier in het hoge noorden op voor Code Rood (massale ongehoorzaamheidsactie tegen de gaswinning tijdens ons Grunn’er bevrijdingsfeest ‘Bommen Berend’ 28 augustus),  Paradigm Festival & Noorderzon Festival. In alle drie ga ik acte de presence geven, plus nog een optreden bij Dichters in het Donker (sterrenbos Groningen), een beetje lokale gronding om de internationale tours  van Schweigman& (en de kerosine daarvan…) te compenseren. Had ik al verteld dat ‘De Dag Dat De Papegaai Zelf Iets Wilde Zeggen’ & ‘Als Je Maar Hard Genoeg Rent Weet Niemand Meer Waar Je Bent’ van Artemis zijn uitgenodigd voor de Biennale in Venetië volgend jaar? En dat (for the time being) van Schweigman& genomineerd is voor de VSCD-mimeprijs? Die ‘Als Je Maar…’ vorig jaar won & waarvoor ‘…Papegaai…’ al genomineerd was? Niet gek nietwaar, 3 mimeprijsnominaties in 4 jaar. Wil je (for the time being) trouwens nog in Nederland zien, hou dan 15 september vrij, dan staan we op het Theaterfestival, terwijl we die week ook nog op Fringe staan met ‘Concerto for Annoying&Assisting Angels’. Goed, ik loop met al die borstklopperij op de zaken vooruit.

zaterdag 11 augustus 16u-17u sta ik met ‘Bezweringen’ op de EMS (Electronic Music Society) Portal van het Paradigm Festival op het Suikerunie Terrein Groningen.

Zondag 12 augustus geef ik van 18u-19u in de EMS Tent van Paradigm een lezing over de analogie tussen sjamanisme & kunst.

woensdag 22 augustus vanaf 21:00 draag ik voor bij ‘Dichters in het Donker’ in het Sterrenbos te Groningen.

dinsdag 28 augustus (Bommen Berend) zal ik als dichter aanwezig zijn bij CODE ROOD, een grote publieke actie tegen de hooligan-activiteiten van Shell & Exxon Mobil (NAM) in de provincie Groningen. zie code-rood.org.

31 augustus-2 september speel ik samen met Loes Schaap een voorstudie voor ‘Landing‘ van Jasmin Hasler op Noorderzon Festival Groningen.

7, 10, 13 & 14 september staan we op Fringe Festival Amsterdam met ‘Concert for Annoying & Supporting Angels’ van New Rituals.

15 september om 18u & 21.30 spelen we (for the time being) in het Compagnietheater Amsterdam tijdens het Theaterfestival.

En: beter laat dan nooit, de dronken kalender voor deze maand (begonnen met die gave rode maansverduistering)!

This slideshow requires JavaScript.

 

sjamandada stage at living village 2018

dear shamanic dadaist international,

as sjamandada is moving from a personal flag to becoming more of a platform for the likeminded, last 20st to 24th of june 2018, within the context of the midsummer LivingVillageFestival, for the second year we organized the sjamandada-platform for performance on the verge of the healing and the unsettling, the uprooting and the re-rooting, the contemporary and the invisible, the priest and the fool, shaman and dada. It became a diverse gang of performance artists. A greek instant composer (Maria Mavridou) improvised dance while eating the grass growing underneath her feet and silencing her guitarplayer (Arvid Ganga) with fierce embraces; on the exact moment of midsummer (Thursday 12:07 in the Netherlands) someone (me) climbed our structure with a mirrored helmet and a megaphone to yell apologies at the sun for misunderstanding our intrinsic wish to grow towards it, no longer balanced by healthy earth-craving gravity; the world’s greatest dis-illusionist ‘Golden Balthazar’ performed; interactive experimental sound poetry bands ‘HEUG’ and ‘What The Cat Dragged In’ played; manifesto’s were proclaimed with the explicit invitation to write down your own in the manifest-manifestation-station; one performer (Ioana Tudor) danced for 2 hours nonstop in party outfit to youtube advertizements; the borders between dada, shamanism, sounddance & performative jewelry were researched by two others (Yvette Teeuwen & me); contemporary animist live art was created by Mirka Farabegoli; Robert Steijn from the School of Tender Thinking veiled himself with a niqab, stripping underneath, in order to make contact with the snake spirit to shed his skins; the infamous noize trash formation FCKNG BSTRDS more or less squatted the terrain next to our theatre tent to spend the day making masks and installations from trash, tape, a random smoke machine, drawing a huge crowd performing diverse shades of noize with a great deal of deconstruction and uninhibited play, soon accompanied by an 8 year old girl that immediately understood. Next day easy listening piano legend ‘Laurens van Rooyen’ who worked with Walt Disney etc. had been lured into giving a recital on our untuned second hand piano while a poet (me) sang along with anarchist poetry (see photograph). Never saw a man so far out of place and comfort zone, but he survived shaking but proudly. Finally I evoked/invited the presence of the world population in a human outline on the floor, using sound poetry combined with shamanic techniques to get underneath the skin of world problems and gain images beyond rationality or the dreary feedback-loops of the media. Afterwards a tight funk band called ‘JAM‘ chased the last demons away. Besides human performers there were also abundant edible plants exercising slow-performance, meanwhile hitching rides to gardens of passerby’s for donation. And food, we had lovely cheep food as well from ‘Lekker Nassuh‘, and the river Vecht to listen to each evening at 19h when we had 7 minutes of silence in the whole festival.

In the night time jams organized themselves where poets, dancers and musicians took turns around our honkey tonk piano. In the morning we would sometimes stumble upon a spontaneous pancake making session in the middle of the tent, or the last remainders of an unsolicited all-night-party would join our lovely kitchen to chop veggies. Everybody truely was an artist. I think in my hubris that Tzara, Arp, Ball or Ribbemont-Dessaignes would approve (as would Joseph Beuys but that might be another story).

I wholeheartedly grant permission to publish all this (if still on time) on dadabloge and if you wish re-enact addressing the sun at midsummer carrying mirrors on building helmets, recite anarchist poetry with bewildered easylistening-piano-celebs or any other of the events I described, do so whatever your cravings dictate. I will try to add more material shortly on http://sjamandada,org.

Yours truely,

sieger baljon

performer, poet, theatre maker, (dis-)organizer, person.