Zondagmiddag, op weg van station naar huis (we hadden de VSCD-mimeprijs nog niet gewonnen en ik had het door Schweigman& aangeboden kaartje voor het gala dit keer laten schieten om tenminste 1 dag met vrouw & kind te kunnen zijn), mijmerde ik over de eigenaardigheid van het hele circus rond prijzen, erkenning, sociale media, subsidies. Natuurlijk, het is prachtig om goed, integer werk beloond te zien. Natuurlijk, het geeft erkenning aan iets immaterieels wat even fundamenteel als marginaal is in deze cultuur. Toch stemt het me weemoedig als ik denk dat onvergelijkbare makers als Bambie, Theater Rotterdam, Wunderbaum, Artemis of dus Schweigman& straks weer tegen elkaar afgezet zouden worden in een helse heksenketel van theatervolk die in een elektrisch geladen Schouwburg zenuwachtig rondblikken terwijl ze met je praten, of er niet iemand belangrijkers voorbij komt die aangeschoten moet worden.
Is dat waarvoor we met de kunst getrouwd zijn? De heilige ruimte van het theater, de magische kier in de doorgedraaide ellebogensamenleving waar het onkruid op mag schieten, waar aandacht en transformatie en wringende weerstand op kunnen bloeien? Is zo’n gala niet juist een geëxplodeerde karikatuur van die samenleving, die alles zo graag wil verdelen in winnaars en verliezers? En gooit de schaarsheid van middelen die we in deze samenleving voor onze cultuur uittrekken geen olie op dat vuur, het elitaire karakter ervan verder opblazend? Gelijk besefte ik me dat deze gedachten zuur zijn: de zuurheid van de verliezer mochten wij de prijs niet winnen, ofwel de zuurheid van een winnaar die niet kan waarderen dat een commissie van kenners & collega’s eindeloze discussies over appels & peren overleefd hebben om ons in het zonnetje te zetten. Zuur ook voor al mijn uitgelaten collega’s en de mensen achter de schermen bij Schweigman& die hun integriteit en harde werk beloond zien – en kans op reprises en toekomstige subsidies ruiken. Ook niks mis mee.
Eén van de mooie dingen aan (for the time being), ons genomineerde stuk, is de combinatie van totale urgentie, eerlijkheid & tegelijkertijd totale meerduidigheid. In het juryrapport wordt bijvoorbeeld vanuit een zekere vanzelfsprekendheid de associatie tussen ons stuk en de vluchtelingencrisis gelegd. Hebben we het NOOIT over gehad, gedurende het hele proces. Toch snap ik de associatie gelijk. Misschien zijn de ellebogen waarmee we elkaar in het stuk op zeker moment te lijf gaan vergelijkbaar met de ellebogen van doodsangst in de bootjes op de middellandse zee waar wij vluchtelingen volgens dezelfde winnaar-verliezer-logika toe veroordelen. Waarom niet. Een vergelijking waar mede-performer Moene Roovers & ik ons een jaar geleden diep in de nacht over bogen, gezeten voor de wasmachine die onze bezwete kostuums klaar moest stomen voor de volgende dag, was die tussen ons stuk en een wasmachine. Ook nooit benoemd, even verdedigbaar. Voor de gelegenheid een gedicht daarover. Waarom niet.
Die avond kreeg ik de sms: we hebben gewonnen! Een brede glimlach krulde ondanks alles rond mijn lippen. Mijn lief & ik (& een van haar beste vriendinnen, een Oostenrijkse koorddanseres) hieven een Oostenrijkse likeur, gebrouwen door haar tante. En even overviel me een andere weemoed: wetend dat je altijd maar op één plek tegelijk kunt zijn, was het toch ook fijn geweest erbij te zijn, en de vreugde van het moment te delen met al die mooie mensen met wie we keihard gewerkt hebben om dat unieke stuk te maken tot wat het geworden is. Voor dat korte, precaire moment waarin je het kunt delen met het publiek, voordat het weer voorbij is. Zoals alle theater is: for the time being.
sjamandada 
Uit het hart gegrepen , dank
dat raakt mij dan weer