interview Sieger Baljon Dagblad v/h Noorden: gegrepen door rituelen
over de dronken kalender
…En niet alleen zijn voordracht en poëzie is bijzonder – ook zijn boek is opmerkelijk te noemen. Het is waarlijk een ‘dronken kalender’ – Baljon heeft zijn fantasie op de maanden van het jaar losgelaten en daaruit een fantastisch uitgedacht en bijzonder vormgegeven totaalkunstwerk gecreërd. Gaat dat zien, gaat dat kopen, gaat dat lezen!
Over Sjamandada: Zwarte Klaas
“Ze gaan nu eens verder dat de zwart-wit-tegenstelling of zelfs die tussen machtigen en machtelozen, ze putten ook uit voor-christelijke, Germaanse of misschien wel universele, spookbeelden en nachtmerries. (…) Zulke dingen [als Pip Simmons in 1972] durfde [Johan] Simons in Duitsland niet aan. Ik vond de beelden die de jonge mensen van Sjamandada durfden op te roepen schokkender en belangrijker.” http://www.theaterkrant.nl/recensie/die-neger/
Over Sieger Baljon/Sjamandada: De Wilde Jacht:
De performance zelf is een beeldend en fascinerend ritueel (…) zijn slotmonoloog, waarin hij als in een manifest oproept tot vrijheid, creativiteit en ruimte, en dus die tuinman, maakt indruk. ‘No seed we plant will ever be undone.’
Erica Smits – Theatermaker© juni 2013
Dit is de eerste keer dat ik de onbedwingbare drang had om te gaan streaken bij een voorstelling.
Jetse Batelaan – reactie na de voorstelling
Over Sieger Baljon/De Dag Dat De Papegaai Zelf Iets Wilde Zeggen (th. Artemis):
De stunteligheid van Batelaans voorstelling is even aantrekkelijk als ongrijpbaar. Het geheel hapert, soms begint het even te glinsteren, soms ontspoort het. Maar bovenal is het van een ongemakkelijke kwetsbaarheid, zoals in de ontroerende scene waarin Sieger Baljon poedelnaakt probeert te vertellen hoe het nou echt met hem gaat.
Brechtje Zwaneveld – NRC Handelsblad © 7 april 2014
Het levert, rustig tempo en al, een pakkende voorstelling op, met onverwachte intermezzo’s, leuk spel van Sieger Baljon, Marijn Brussaard en Esther Snelder (…)
Karin Veraart – De Volkskrant © 7 april 2014
Enerzijds is het anti-theater, dat theaterwetten aan zijn laars lapt en op de hak neemt. Anderzijds wordt er sterk gespeeld en wel degelijk geprobeerd het publiek mee te nemen. Batelaan stelt de toeschouwers voortdurend op de proef en tast de grenzen van het geduld af om dan een brok emotie de zaal in te werpen. Want of je wilt of niet, je moet wel meeleven met Sieger, die zich met pet, capuchon en veel te wijde grauwe kleren nog niet veilig voelt.
Mieske van Eck – Brabants Dagblad © 4 april 2014
Jetse Batelaan en zijn spelers jongleren behendig met ons geduld. (…) Een toneelspeler [Sieger Baljon, red.] heeft aangekondigd dat er straks een scène komt die misschien een beetje gênant is, drie kwartier later wordt die scène echt gespeeld en het blijkt een van de mooiste momenten van de voorstelling te zijn. Ik kwam met een diep geluksgevoel de zaal uit.
Loek Zonneveld – Theaterkrant.nl © 4 april 2014
De voorstelling is een even knappe als gewaagde compositie van scènes in het hier en nu, fictieve scènes en performancemomenten, die elkaar op een natuurlijke manier afwisselen en inhoudelijk aanvullen. De drie spelers hebben een mime-achtergrond en hun specifieke speelstijl, die concreet en poëtisch tegelijk is en niets onnodig invult, geeft de kijker alle ruimte om zelf verbanden te leggen en een standpunt te kiezen. (…) Batelaan en zijn spelers schetsen een treffend portret van de onzekere zoekende puber die zich wel wil uitspreken, maar niet weet waar en hoe te beginnen; de puber als een kunstenaar die naakt voor zijn publiek staat. Ze hebben de moed om pijnlijke stiltes op te zoeken en – zonder compromis – te laten bestaan, zodat je als publiek niet veel anders kunt dan je aangesproken voelen.
juryrapport VSCD-mimeprijs 2014
Over Sieger Baljon als dichter:
De grootste taalacrobaat van deze 12e mei is Sieger Baljon, alias “de raaskaldichter”. Hij duikelt het podium op en de woorden rollen als pingpongballen uit zijn mond.
http://www.poeziecircus.nl/html/poeziecircus_archief_2005.html
Dat de avond [Punk&Poetry, Melkweg, red.] niet een monument werd voor de ouder wordende punkgedachte is te danken aan de jonge Sieger Baljon, die door een enthousiaste Diana Ozon omslachtig werd geïntroduceerd als de vertolker van een nieuwe beweging jonge geesten en (blijkbaar) bekend staand als “hangende dichter van Schijnheilig”. Hij sloot met zijn vrij neurotische en springerige voordracht aan op de voordrachten van de buitenlandse gasten, maar vermeed daarbij elke vorm van anekdotiek. Zijn lange gedichten gaven blijk van een bevlogen eigen kijk op de wereld (…) Met een mix aan geluidseffecten, mimiek en klankrijm werden sommige zinnen als “over straat loopt zij, loopt zij in vaart achteruit, de vrouw van papier” (over Verdonk) prachtig en met kracht neergezet.
http://3voor12lokaal.vpro.nl/magazines/news/index.jsp?portals=21861&magazines=21866&news=249911
Gelukkig was er Sieger Baljon (1981), een krakersratje met pluizige sik en een wasknijper aan zijn pet. Hij speelde met geluidseffecten en geknepen stemmetjes, en dichtte over ka-ka-ka-ka-kaarsrechte wegen. Behalve een eigen stijl had hij, zoals verwacht mocht worden, een gedicht klaar over minister Verdonk, ‘De vrouw van papier’: ‘Vandaag vouwde zij een vliegtuigje van vluchtgezin.’
NRC, 30-1-6
Zoals gebruikelijk bij Sieger begint zijn voordracht al voordat hij het podium heeft bereikt. (…) Hij heeft een intensiteit tijdens het voordragen die het publiek opzweept en bijt. Fluisterend of schreeuwend, hele zinnen onhoorbaar uitsprekend houdt hij het publiek in zijn macht en hij verliest geen moment de controle. ‘Lach in/ lach uit/ Jouw glimlach verzamelt zich al jaren onder mijn oogleden.’ Het is duidelijk, Sieger houdt van zijn eigen teksten en kent ze door en door waardoor hij kan spelen met volume en ritme. Zijn voordracht steekt met kop en schouders boven de rest uit. En gekeken naar de andere dichters zou je hem misschien wel een articulatiekunstenaar kunnen noemen, een dialectnihilist, een accentweigeraar. Maar het zou oneerlijk zijn, hem alleen lof toe te schrijven voor zijn uitspraak. Zijn voordracht is een show en hij is de regisseur daarvan. (…) Hij is een dichter onder de pels en tegelijkertijd op de huid van de tijd. Hij is vanavond de absolute winnaar.
http://www.cafefestinalente.nl/verslag_item.php?id=106
Mooie taal in een strakke jas met knipoog en schop voor je kont. Het was geweldig, u rock dude. (…) wat een set, perfecto mundo. Hier was de slammer aan het werk met echte poëzie. De toko uit zijn dak.
Gijs ter Haar, Slamersfoort, http://dichtbijgijs.nl/poezie/?cat=11
Sieger, slammer, dichter, clown-aktivist, danst soms terwijl hij zijn gedichten over het publiek laat stromen. Toch zitten er genoeg haken ogen aan, zodat je er weken nadien nog stukken van terugvindt in je gedachten.
http://www.stichtingvia.nl/festival/
De volgende dichter, Sieger Baljon imponeerde met evocatieve klankvindingen. Hij trakteerde ons allereerst op een gnostische grom alsof hij het woord eerst moest terugbrengen tot een soort oertaal, waarbij hij zichzelf aan zijn haren uit het moeras der sprakeloosheid kon trekken, als een moderne baron von Munchhausen. Gedurende zijn optreden bleef hij dan ook zijn haren doorploegen met zijn handen, alsof hij zichzelf er aan moest herinneren dat het niet voor niets was dat hij zich al stotterend en stamelend een weg door het gerede van Heidegger naar het verlossende woord moest banen, om bij de ritmische oorsprong van de poëzie, de rituele zang, terecht te komen. Het lukte hem om die met zijn elfachtige beige baardje in de aanslag, te benaderen. Op andere momenten lijkt hij te zijn aangewaaid uit het land van de eeuwige jeugd, waar het gevoel en verstand nog in harmonie zijn en elke strofe een furieus fossiel lijkt, komend uit een wereld die niet meer bestaat dan in de taal of in de onbevangen blik van het eeuwige kind. Sieger heeft geen moeite met engagement noch met hekeling en dankzij de genoemde onbevangenheid ontaardt dat gelukkig nooit in prekerigheid of betweterigheid. Zijn poëzie laat zich immers niet vangen, is springerig en lijkt voortdurend opnieuw te beginnen met zich te bezinnen op de associatieve lijnen, waarmee hij zich een weg zoekt door zijn observaties. Sieger blijft laveren tussen beschouwing en vertelling. Hij maakt lustig gebruik van vele dichterlijke technieken en zijn werk is doorspekt met neologismen.
(…) Bij Sieger, de Woorddansers en Tsead Bruinja herinneren we ons weer dat de poëzie van oorsprong voor het oor bestemd was. Alleen als we beseffen dat ze haar oorsprong heeft in rituelen, kunnen we de aantrekkingskracht van een in eerste instantie onbegrijpelijk gedicht verklaren. De lichamelijke ervaring, de werking van ritmische klankstructuren is eigenlijk de pure vorm van poëtische ervaring. In poëzie kun je dan ook de verbondenheid voelen door je lichamelijke reactie op de ritmische resonanties die de hartsnaar aanslaan. Het hart is namelijk een oscillator die alle ritmes in de omgeving op zichzelf afstemt, zo ook alle variaties van het verbale ritme.
n.a.v. Dichters in Helmers, 4 april 2004, http://www.suster-bertken.nl/dichtersinhelmers/04042004/index.html
Over de RaaskalBOMfukkerZ:
Maar voor de ongeoefende luisteraar heb je gelukkig ook nog de Raaskalbomfukkerz. Experimentele hiphop met vloeiende en groeiende teksten gerapt door een losgeslagen Sieger. Vlijmscherpe beatz, breakz en alle uitgangspunten en stereotiepen van de hiphop worden wreed op de hak genomen. De cd ‘Het zijn die… Raaskalbomfukkerz’ verscheen op Toztizok en is een ware verademing in vergelijking met de nederhop die de ether momenteel bevuilt.
Jan Kees Helms, Ravage Digitaal, http://www.ravagedigitaal.org/index.htm?2006/januari/raaskallen.htm~mainFrame
Ergens op een verholen plekje / schijn ik tekens de ruimte in / Voor wie in deze toevalstad / naar dezelfde sterren loert / Het liefst werd ik vraagteken / voor wie goed keek
Als deze laatste regels van de Raaskalbomfukkerz door je brein nog niet verwerkt zijn, word je alweer in de volgende zondvloed aan maatschappelijk getinte poëzie ondergedompeld. De mix van elektro, hiphop, poëzie en een overtuigende goed aangeklede presentatie vormen een absurdistische sfeer. De stortvloed aan tekst wordt half verteerd en door de saus van beats en indringende blikken van De Stille Vennoot door je hersenpan gesmeerd. (…) Voor een eerste kennismaking is het zien optreden van deze formatie een must. Alles wat de twee mannen op het podium doen, komt diep uit hun eigen overtuiging. Het raakt je, zonder dat je gelijk begrijpt waar het over gaat. Als je tenminste kunt blijven luisteren naar hun intrigerende muziekstijl.
Teksten lijken totaal onsamenhangend en daadwerkelijk raaskallend de microfoon ingevloekt te worden. Wie goed luistert (of de teksten naleest) komt erachter dat er wel degelijk verband en een verhaal inzit. Maar zelfs het nalezen van de lyrieken lost lang niet alle vraagtekens op. De muziek van Raaskalbomfukkerz is duidelijk niet voor de doorsnee luisteraar weggelegd, maar die zal je sowieso niet treffen op een eclectisch avondje Irrational Library.
http://3voor12lokaal.vpro.nl/magazines/news/index.jsp?portals=279173&magazines=279189&news=916665
sjamandada 