‘We want to move!’
Dit is wat ik vanuit mijn tenen de zaal in spuwde in de Wilde Jacht en in het bijbehorende Sjamandada-manifest. Beweging, rrrahh! Beweging is wat ons beweegt. Ik heb mij altijd deel gevoeld van alles dat beweegt. Van ‘de beweging’ bijvoorbeeld, de sociale beweging, de beweging die het bijna per definitie zonder machtsmiddelen moet stellen omdat ze kritisch is ten opzichte van die macht. Zoals Lucebert dichtte: “ik draai een kleine mooie revolutie af; ik ben niet langer van land, ik ben weer water.” Ik wordt bewogen, geraakt, door de moed van een massa mensen die het zich toestaat bewogen te worden, en het tegen een schijnbare overmacht op te nemen. Want fundamenteler dan het aloude: ik wil iets in beweging zetten, is de bereidheid: ik laat het bekende los, ik wil van diep van binnenuit bewogen worden.
Hoe start men een beweging? Het is niet het briljante idee dat een beweging start, maar de tweede persoon die denkt: dat is een goed idee, ik beweeg mee. Een beweging is een kritische vorm van opgeven van het ego, van de veilige rationele distantie. Het is een fysieke daad, een daad van vertrouwen.
Wat wij zoeken in het theater is de zeer fysieke bereidheid van de performer om bewogen te worden, om te bewegen op een manier die niet vanuit het zelf of het ego geïnitieerd is. In het theater blijkt dat het beleven van zulk een bewegingskwaliteit (vergelijkbaar met de bewegingskwaliteit in veel niet-westerse dans, of in martiale kunsten als chi gung of tai chi) het publiek op lichamelijk niveau aanspreekt en daarmee letterlijk in beweging zet. Wij willen dat ons publiek een nieuwe beweging wordt. Of zelfs een zeer oude, daar willen we vanaf zijn, als het maar Echt is. Wij willen niet zeggen: beweeg daarheen! Wij willen vragen: wat beweegt je? En wat weerhoudt je dan om bewogen te worden?
Dat beweegt ons.
sjamandada 